Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εμφύλιος Πόλεμος του Καίσαρα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση. Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο.

Ο Εμφύλιος Πόλεμος του Καίσαρα (49–45 π.Χ.) ήταν μια από τις τελευταίες πολιτικο-στρατιωτικές συγκρούσεις της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας πριν από την αναδιοργάνωσή της στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ξεκίνησε ως μια σειρά πολιτικών και στρατιωτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα και του Γναίου Πομπήιου Μάγκνου.

Πριν από τον πόλεμο, ο Καίσαρας είχε ηγηθεί μιας εισβολής στη Γαλατία για σχεδόν δέκα χρόνια. [1] Συσσώρευση εντάσεων που άρχισε στα τέλη του 49 π.Χ., με τον Καίσαρα και τον Πομπήιο να αρνούνται να υποχωρήσουν, οδήγησε στο ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου. Τελικά, ο Πομπήιος και οι σύμμαχοί του ώθησαν τη Σύγκλητο να απαιτήσει από τον Καίσαρα να εγκαταλείψει τις επαρχίες και τους στρατούς του. Ο Καίσαρας αρνήθηκε και αντ' αυτού βάδισε στη Ρώμη.

Ο πόλεμος ήταν ένας τετραετής πολιτικο-στρατιωτικός αγώνας, που δόθηκε στην Ιταλία, την Ιλλυρία, την Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Αφρική και την Ισπανία. Ο Πομπήιος νίκησε τον Καίσαρα το 48 π.Χ. στη μάχη του Δυρραχίου, αλλά ο ίδιος ηττήθηκε αποφασιστικά στη μάχη των Φαρσάλων. Πολλοί πρώην οπαδοί του Πομπήιου, συμπεριλαμβανομένου του Μάρκου Ιούνιου Βρούτου και του Μ. Τ. Κικέρωνα, παραδόθηκαν μετά τη μάχη, ενώ άλλοι, π.χ. ο Κάτων ο Νεότερος και ο Μέτελλος Σκιπίων συνέχισαν να πολεμούν. Ο Πομπήιος κατέφυγε στην Αίγυπτο και σκοτώθηκε κατά την άφιξη. Ο Σκιπίων ηττήθηκε το 46 π.Χ. στη μάχη της Θάψου στη Βόρεια Αφρική. Αυτός και ο Κάτων αυτοκτόνησαν λίγο μετά τη μάχη. Το επόμενο έτος, ο Καίσαρας νίκησε τον τελευταίο από τους οπαδούς του Πομπήιου υπό τον πρώην υπολοχαγό του Λαβιηνό στη μάχη της Μούνδας και έγινε δικτάτορας perpetuo (δικτάτορας στο διηνεκές ή δικτάτορας ισόβιος) της Ρώμης.[2]

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κύριο ζήτημα που συζητήθηκε πριν από τον πόλεμο, ήταν πώς ο Καίσαρας, ο οποίος βρισκόταν στη Γαλατία για σχεδόν δέκα χρόνια πριν από το 49 π.Χ., επρόκειτο να ενσωματωθεί εκ νέου στον πολιτικό ιστό της Ρώμης, μετά τη συσσώρευση τεράστιας δύναμης και πλούτου στη Γαλατία. [1] [3]

Ξεκινώντας από το 58 π.Χ., το έτος μετά την υπατεία του το 59, ο Καίσαρας είχε την ανθυπατεία της Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατίας μαζί με το Ιλλυρικό υπό τους όρους της lex Vatinia και της Πέραν των Άλπεων Γαλατίας από την ανάθεση της Συγκλήτου. [4] Ο Καίσαρας είχε συμμαχήσει με τον Κράσσο και τον Πομπήιο στη λεγόμενη Πρώτη Τριανδρία κατά τη διάρκεια της υπατείας του.[5] Η συμμαχία τριών ανδρών «προκάλεσε μια απότομη αναδιάρθρωση των συμμαχιών και των ευθυγραμμίσεων» με προσωρινό όφελος γι' αυτούς, αλλά ζημία μακροπρόθεσμα με αριστοκρατικές ομάδες να συσπειρώνονται στην αντιπολίτευση. [6] Τα βραχυπρόθεσμα οφέλη για τους τρεις προέκυψαν από τους δικούς τους σκοπούς: επικύρωση του οικισμού στην ανατολή του Πομπήιου, αγροτικά μέτρα που αφορούσαν τον Πομπήιο και τον Κράσσο. [6]

Η πολιτική συμμαχία μεταξύ των τριών άρχισε να φθίνειει στα μέσα της δεκαετίας του '50 π.Χ., αλλά τέθηκε σε αναμονή με επαναδιαπραγμάτευση και την κοινή υπατεία Πομπήιου και Κράσσου το 55 π.Χ.. [7] Η κοινή υπατεία τους ανέθεσε νέες επαρχιακές εντολές στους υπάτους, με τον Πομπήιο να δέχεται την Ισπανία, ενώ ο Κράσσος πήγε στη Συρία για να πολεμήσει τους Πάρθους. Ο Καίσαρας, από την πλευρά του, ανανεώθηκε η ανθυπατεία του στη Γαλατία. [8]

Μετά την αναχώρηση του Κράσσου από τη Ρώμη στα τέλη του 55 π.Χ. και μετά το τέλος του στη μάχη το 53 π.Χ., η συμμαχία άρχισε να σπάει πιο καθαρά. Με το τέλος του Κράσσου και της Ιουλίας (κόρης του Καίσαρα και συζύγου του Πομπήιου) το 54 π.Χ., η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Πομπήιου και Καίσαρα κατέρρευσε και «η αντιπαράθεση μεταξύ [των δύο] μπορεί, επομένως, να φαινόταν αναπόφευκτη». [9] Από 61 π.Χ. το κύριο πολιτικό ρήγμα στη Ρώμη αντιστάθμιζε την επιρροή του Πομπήιου, οδηγώντας στην αναζήτηση συμμάχων έξω από τον πυρήνα της συγκλητικής αριστοκρατίας, δηλ. Κράσσου και Καίσαρα. Αλλά η άνοδος της άναρχης πολιτικής βίας από το 55–52 π.Χ. τελικά ανάγκασε τη Σύγκλητο να συμμαχήσει με τον Πομπήιο, για να αποκαταστήσει την τάξη. [10] Η κατάρρευση της εξουσίας το 53 και το 52 π.Χ. ήταν εξαιρετικά ανησυχητική: άνδρες όπως ο Πόπλιος Κλόδιος Πούλχερ και ο Tίτος Άνιος Μίλο ήταν «ουσιαστικά ανεξάρτητοι πράκτορες», που οδηγούσαν μεγάλες, βίαιες συμμορίες του δρόμου σε ένα εξαιρετικά ασταθές πολιτικό περιβάλλον. [11] Αυτό οδήγησε στην υπατεία του Πομπήιου το 52 π.Χ., στην οποία ανέλαβε τον αποκλειστικό έλεγχο της πόλης, χωρίς να συγκαλέσει εκλογική συνέλευση.[12]

Ο Ρωμαϊκός κόσμος το 56 π.Χ., όταν ο Καίσαρας, ο Κράσσος και ο Πομπήιος συναντήθηκαν στη Λούκα για μια διάσκεψη, στην οποία αποφάσισαν: να προσθέσουν άλλα πέντε χρόνια στην ανθυπατεία του Καίσαρα στη Γαλατία, να δώσουν την επαρχία της Συρίας στον Κράσσο και τις επαρχίες της Ισπανίας και της Αφρικής στον Πομπήιο.

Η πολιτική αναταραχή για να αφαιρέσει από τον Καίσαρα τη διοίκηση και τις λεγεώνες του, είχε ήδη ξεκινήσει την άνοιξη του 51 π.Χ.: ο Μ. Κλαύδιος Μάρκελλος (ύπατος το 51 π.Χ.) υποστήριξε εκείνη τη χρονιά, ότι η κατάληψη της Αλεσίας και η νίκη επί του Βερκιγγετόριγκος σήμαινε ότι η κατάκτηση της επαρχίας (δηλ. η υποχρέωση του Καίσαρα στη Γαλατία) είχε ολοκληρωθεί και επομένως η διοίκησή του είχε λήξει. [13] [14] Υποστήριξε επίσης, ότι η αναμενόμενη επιθυμία του Καίσαρα να διεκδικήσει ένα δεύτερο προξενείο ερήμην (χωρίς να είναι παρών στη Ρώμη) δεν ήταν πλέον δικαιολογημένη μετά τη νίκη του. [15] Ανεξάρτητα από αυτό, η Σύγκλητος απέρριψε την πρόταση του Mάρκελλου, καθώς και την μεταγενέστερη πρότασή του να κηρύξει τη λήξη της θητείας του Καίσαρα στη Γαλατία την 1η Μαρτίου 50 π.Χ.. [16] Εκείνη την εποχή ο Πομπήιος έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο στην απόρριψη των προτεινόμενων κινήσεων. [17]

Μετά το καλοκαίρι του 50, «οι θέσεις είχαν σκληρύνει και τα γεγονότα εξελίσσονταν αμετάκλητα προς τον κατακλυσμό», με τον Πομπήιο να απορρίπτει τώρα κάθε θέση του Καίσαρα για μία δεύτερη υπατεία μέχρι να εγκαταλείψει τον στρατό και τις επαρχίες του. [18] Η Σύγκλητος στο σύνολό της ήταν σχετικά ειρηνική, υποστήριξε σθεναρά μια πρόταση του συμμάχου του Καίσαρα Γ. Σκριβώνιου Κούριο, ο οποίος ήταν τότε τριβούνος των πληβείων, ότι τόσο ο Πομπήιος όσο και ο Καίσαρας παραιτήθηκαν από τους στρατούς και τις εντολές τους. [7] Η πρόταση, που πέρασε στη Σύγκλητο με 370 υπέρ έναντι 22 κατά την 1η Δεκεμβρίου 50 π.Χ., [19] απορρίφθηκε από τον Πομπήιο και τον ύπατο. Ο ύπατος Γ. Κλαύδιος Μάρκελλος ο Νεότερος στη συνέχεια άρπαξε τις φήμες, ότι ο Καίσαρας ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Ιταλία και ανέθεσε στον Πομπήιο να υπερασπιστεί την πόλη και τη Δημοκρατία. [20]

Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Καίσαρας αποφάσισε να πάει στον πόλεμο, ήταν ότι θα διώκετο για νομικές παρατυπίες κατά τη διάρκεια της υπατείας του το 59 π.Χ. και παραβιάσεις διαφόρων νόμων, που ψήφισε ο Πομπήιος στα τέλη της δεκαετίας του '50, συνέπεια των οποίων θα ήταν η άδοξη εξορία.[21] Ωστόσο, η εισαγγελική θεωρία που προέκυψε από τους Σουητώνιο και Πολλίο βρίσκεται σε «πολύ αμφίβολη περιοχή» [22] και «αμφίβολη στο άκρο». [23] Δεν υπάρχουν στοιχεία από την περίοδο 50-49 π.Χ., ότι κάποιος σχεδίαζε σοβαρά να δικάσει τον Καίσαρα. [24] Η επιλογή του Καίσαρα να κάνει τον εμφύλιο πόλεμο, είχε ως επί το πλείστον πάτημα στις προσπάθειες να επιτύχει μία δεύτερη υπατεία και έναν θρίαμβο, στον οποίο η αποτυχία να τον κάνει θα έθετε σε κίνδυνο το πολιτικό του μέλλον. [22] Επιπλέον, ο πόλεμος το 49 π.Χ. ήταν επωφελής για τον Καίσαρα, ο οποίος είχε συνεχίσει τις στρατιωτικές προετοιμασίες, ενώ ο Πομπήιος και οι Δημοκρατικοί μόλις είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται. [25]

Ακόμη και στην αρχαιότητα, τα αίτια του πολέμου ήταν συγκεχυμένα και περίπλοκα, και δεν μπορούσαν να βρεθούν συγκεκριμένα κίνητρα. [23] Υπήρχαν διάφορα προσχήματα, όπως ο ισχυρισμός του Καίσαρα ότι υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των τριβούνων μετά την φυγή τους από την πόλη, κάτι που ήταν «πολύ προφανές, προσχηματικό». [25] Η εξήγηση του ίδιου του Καίσαρα ήταν, ότι θα προστάτευε την προσωπική του τιμή (dignitas). Τόσο ο Καίσαρας, όσο και ο Πομπήιος παρακινήθηκαν από υπερηφάνεια, με τον Καίσαρα να αρνείται να «υποχωρήσει υποτακτικά στις βλακείες των συντηρητικών, πολύ λιγότερο στον εκφοβισμό του Πομπήιου» σύμφωνα με τα λόγια του Γκρούεν, και τον Πομπήιο να αρνείται ομοίως να δεχτεί τις προτάσεις του Καίσαρα, που εκδόθηκαν σαν να ήταν οδηγίες. [26] Υπήρχε μικρή συνειδητή επιθυμία για πόλεμο μέχρι τις τελευταίες εβδομάδες του 50 π.Χ., αλλά «οι boni είχαν εγκλωβιστεί... σε μια πολιτική μέγγενη, από την οποία δεν μπορούσαν να βγουν με αξιοπρέπεια, παρά μόνο με επιθετική αυτοεπιβεβαίωση», ενώ ο Καίσαρας δεν μπορούσε «να επιτρέψει [η θέση και η φήμη του] να καταρρεύσει μέσω της υποταγής». [27]

Εμφύλιος πόλεμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για τους μήνες έως τις 49 Ιανουαρίου π.Χ., τόσο ο Καίσαρας, όσο και οι αντι-Καισαρικοί -που αποτελούντο από τον Πομπήιο, τον Κάτωνα και άλλους- φαινόταν να πίστευαν, ότι ο άλλος θα υποχωρούσε, ή -ελλείψει αυτού- θα πρόσφερε αποδεκτούς όρους. [28] Η εμπιστοσύνη είχε διαβρωθεί μεταξύ των δύο τα τελευταία χρόνια και οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι ακραίων φαινομένων έβλαψαν τις πιθανότητες για συμβιβασμό. [29]

Την 1η Ιανουαρίου 49 π.Χ. ο Καίσαρας δήλωσε, ότι θα ήταν πρόθυμος να παραιτηθεί, εάν το έκαναν και άλλοι διοικητές, αλλά, σύμφωνα με τα λόγια του Γκρούεν, «δεν θα άντεχε καμία διαφορά στις δυνάμεις τους [του Καίσαρα και του Πομπήιου]», [30] έτσι φάνηκε να απειλεί με πόλεμο, εάν οι όροι του δεν γινόταν δεκτοί. [31] Οι εκπρόσωποι του Καίσαρα στην πόλη συναντήθηκαν με ηγέτες της Συγκλήτου με ένα πιο συμφιλιωτικό μήνυμα, με τον Καίσαρα να είναι πρόθυμος να εγκαταλείψει την Πέραν των Άλπεων Γαλατία, εάν του επιτρεπόταν να κρατήσει δύο λεγεώνες και το δικαίωμα να εκλέγει ύπατο, χωρίς να παραιτηθεί από την αυτοκρατορία του (και, έτσι, δικαίωμα στο θρίαμβο), αλλά αυτοί οι όροι απορρίφθηκαν από τον Κάτωνα, ο οποίος δήλωσε, ότι δεν θα συμφωνούσε σε τίποτε, εκτός και αν παρουσιαζόταν δημόσια στη Σύγκλητο. [28]

Η Σύγκλητος πείστηκε την παραμονή του πολέμου (7 Ιανουαρίου 49 π.Χ.) –ενώ ο Πομπήιος και ο Καίσαρας συνέχιζαν να συγκεντρώνουν στρατεύματα– για να απαιτήσει από τον Καίσαρα να παραιτηθεί από τη θέση του, αλλιώς θα θεωρηθεί εχθρός του κράτους. [30] Λίγες ημέρες αργότερα, η Σύγκλητος αφαίρεσε επίσης τον Καίσαρα από την άδεια να εκλεγεί ερήμην και διόρισε ανθύπατο, διάδοχο του Καίσαρα στη Γαλατία. Ενώ οι υπέρ του Καίσαρα τριβούνοι άσκησαν βέτο σε αυτές τις προτάσεις, η Σύγκλητος το αγνόησε και κίνησε την τελική συγκλητική απόφαση (senatus consultum ultimum), εξουσιοδοτώντας τους αξιωματούχους να πράξουν ό,τι ήταν απαραίτητο, για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του κράτους. [7] [28] Σε απάντηση, ένας αριθμός από τους υπέρ του Καίσαρα τριβούνους, δραματοποιώντας την κατάστασή τους, εγκατέλειψαν την πόλη για το στρατόπεδο του Καίσαρα. [32]

Αρχή του πολέμου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η διάσχιση τον Ρουβίκωνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιούλιος Καίσαρας σταματά στις όχθες του Ρουβίκωνα.

Στις 10 ή 11 Ιανουαρίου, ο Καίσαρας διέσχισε τον Ρουβίκωνα, [32] έναν μικρό ποταμό που σηματοδοτεί το όριο μεταξύ της επαρχίας της εντεύθεν των Άλπεων Γαλατίας στα βόρεια και της Ιταλίας στα νότια. Διασχίζοντας τον Ρουβίκωνα, ο Σουητώνιος ισχυρίζεται, ότι ο Καίσαρας αναφώνησε alea iacta est («ο κύβος ερρίφθη», δηλ. η απόφαση πάρθηκε), αν και ο Πλούταρχος υποστηρίζει, ότι ο Καίσαρας μίλησε στα ελληνικά αναφέροντας τον ποιητή Μένανδρο με anerriphtho kubos («ἀνερρίφθω κύβος», δηλ. ας πεταχτεί το ζάρι). [33] Τα σχόλια του ίδιου του Καίσαρα δεν αναφέρουν καθόλου τον Ρουβίκωνα. [34] Αυτό σηματοδότησε μια επίσημη έναρξη των εχθροπραξιών, με τον Καίσαρα να είναι "αναμφίβολα επαναστάτης". [35]

Και από τις δύο πλευρές, οι βαθμοφόροι στρατιώτες ακολούθησαν τους αρχηγούς τους: «οι Γαλατικές λεγεώνες υπάκουσαν στον προστάτη και ευεργέτη τους, [που] άξιζε πολύ τα δημόσια πράγματα (res publica) ... άλλοι ακολούθησαν τον Πομπήιο και τους υπάτους, [που] αντιπροσώπευαν το res publica». [27] Ο Καίσαρας φρόντισε να απευθυνθεί στους άνδρες του: σύμφωνα με τη δική του αφήγηση, μίλησε για αδικίες, που του έκαναν οι πολιτικοί του εχθροί, πώς τον πρόδωσε ο Πομπήιος και εστίασε κυρίως στο πώς καταπατήθηκαν τα δικαιώματα των τριβούνων από τη Σύγκλητο. αγνοώντας τα βέτο των τριβούνων, παρελαύνοντας τους τριβούνους που είχαν εγκαταλείψει την πόλη ενώπιον των στρατευμάτων με τις αμφιέσεις τους. Για τη senatus consultum ultimum ο Καίσαρας υποστήριξε, ότι ήταν περιττή και θα έπρεπε να περιοριστεί μόνο σε περιπτώσεις, στις οποίες η Ρώμη βρισκόταν υπό άμεση απειλή. [28]

Για τους περισσότερους Ρωμαίους, η επιλογή της παράταξης ήταν δύσκολη. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων δεσμεύτηκε στη μία ή την άλλη πλευρά κατά την έναρξη των εχθροπραξιών. Για παράδειγμα, ο Γάιος Κλαύδιος Μάρκελλος, ο οποίος ως ύπατος το 50 π.Χ. είχε εξουσιοδοτήσει τον Πομπήιο να υπερασπιστεί την πόλη, επέλεξε την ουδετερότητα. [36] Ο τότε νεαρός Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, του οποίου ο πατέρας είχε δολοφονηθεί δόλια από τον Πομπήιο κατά την παιδική ηλικία του Βρούτου, του οποίου η μητέρα ήταν ερωμένη του Καίσαρα και που είχε μεγαλώσει στο σπίτι του Κάτωνα του Νεότερου, επέλεξε να φύγει από την πόλη [36] αναλαμβάνοντας μία θέση στην Κιλικία και από εκεί στο στρατόπεδο του Πομπήιου. [37] Ο πιο έμπιστος υπολοχαγός του Καίσαρα στη Γαλατία, ο Τίτος Λαβιηνός, επίσης αυτομόλησε από τον Καίσαρα στον Πομπήιο, πιθανώς λόγω της συσσώρευσης στρατιωτικής δόξας από τον Καίσαρα ή μιας προηγούμενης πίστης στον Πομπήιο. [28]

Πορεία στη Ρώμη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στήλη του Ιουλίου Καίσαρα, όπου απευθύνθηκε στον στρατό του να βαδίσει στη Ρώμη και να ξεκινήσει τον Εμφύλιο Πόλεμο. Ρίμινι, Ιταλία

Ισπανία και Αφρική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ελληνική καμπάνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Φτάνοντας στο Brundisium, ο Καίσαρας δεν είχε αρκετά μέσα μεταφοράς για να πλεύσει ολόκληρη τη δύναμή του, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαζόταν πολλαπλά ταξίδια στην Αδριατική. Αυτό περιπλέχθηκε από έναν στόλο της Πομπηίας που στάθμευε στην ανατολική πλευρά της Αδριατικής υπό τη διοίκηση του Μάρκους Καλπούρνιους Μπίβουλους . [38] Πλέος στις 4 Ιανουαρίου 48 π.Χ. – στην πραγματικότητα, λόγω απομάκρυνσης από το ρωμαϊκό ημερολόγιο, τέλη φθινοπώρου [39] – ο Καίσαρας αιφνιδίασε τους Πομπηίους, με τα στρατεύματα του Πομπήιου να διασκορπίζονται στα χειμερινά διαμερίσματα και τον στόλο του Βίβουλου να μην είναι έτοιμος. [28] Ο στόλος του Bibulus, ωστόσο, άρχισε γρήγορα να δράσει και κατέλαβε μερικά από τα μεταγωγικά του Καίσαρα καθώς επέστρεφαν στο Brundisium, αφήνοντας τον Καίσαρα αποκλεισμένο με περίπου επτά λεγεώνες και λίγο φαγητό. [39] Στη συνέχεια ο Καίσαρας έσπρωξε προς την Απολλωνία με μικρή τοπική αντίσταση, επιτρέποντάς του να εξασφαλίσει μια βάση και μερικά καταστήματα τροφίμων. Βλέποντας ότι η κύρια βάση ανεφοδιασμού της Πομπηίας βρισκόταν στο Δυρράχιο, ο Καίσαρας προχώρησε σε αυτήν αλλά αποσύρθηκε όταν ο Πομπήιος έφτασε πρώτος με ανώτερες δυνάμεις. [39]

Αφού έλαβε το υπόλοιπο του στρατού του από την Ιταλία υπό τον Μάρκο Αντώνιο στις 10 Απριλίου, ο Καίσαρας προχώρησε ξανά εναντίον του Δυρραχίου, οδηγώντας στη Μάχη του Δυρραχίου . Αφού προσπάθησε να περικυκλώσει τους υπερασπιστές της Πομπηίας, ο Καίσαρας προσπάθησε να καταλάβει τον ζωτικό κόμβο υλικοτεχνικής υποστήριξης της Πομπηίας του Dyrrachium, αλλά απέτυχε αφού ο Πομπήιος κατέλαβε αυτό και τα γύρω ύψη. [39] Σε απάντηση, ο Καίσαρας πολιόρκησε το στρατόπεδο του Πομπήιου και κατασκεύασε μια περικύκλωσή του, ώσπου, μετά από μήνες αψιμαχιών, ο Πομπήιος μπόρεσε να σπάσει τις οχυρωμένες γραμμές του Καίσαρα και να αναγκάσει τον Καίσαρα σε μια στρατηγική αποχώρηση για τη Θεσσαλία. [40]

Μετά τη νίκη, επιδιώκοντας να γλιτώσει την Ιταλία από την εισβολή, να αποτρέψει τον Καίσαρα από το να νικήσει λεπτομερώς τις δυνάμεις του Σκιπίωνα Νάσικα που έφτασαν από τη Συρία και υπό την πίεση των συμμάχων του με υπερβολική αυτοπεποίθηση που τον κατηγόρησαν ότι παρέτεινε τον πόλεμο για να παρατείνει τη διοίκηση του, [41] ο Πομπήιος επεδίωξε να εμπλέξει τον Καίσαρα σε μια αποφασιστική μάχη. [42] Αφού συναντήθηκε με τις Σύριες ενισχύσεις του Σκιπίωνα Νάσικα, ο Πομπήιος οδήγησε τις δυνάμεις του μετά τον Καίσαρα στις αρχές Αυγούστου, αναζητώντας ευνοϊκό έδαφος για μάχη. [43] Μετά από αρκετές ημέρες αψιμαχιών ιππικού, ο Καίσαρας μπόρεσε να παρασύρει τον Πομπήιο από έναν λόφο και να αναγκάσει τη μάχη στην πεδιάδα των Φαρσάλων . [44] Κατά τη διάρκεια της μάχης, ένας πλευρικός ελιγμός με επικεφαλής τον Labienus απέτυχε ενάντια σε μια εφεδρική γραμμή των στρατευμάτων του Καίσαρα, οδηγώντας στην κατάρρευση του πεζικού της Πομπηίας εναντίον των βετεράνων του Καίσαρα. [45] Λίγο μετά τη μάχη και κάποια στιγμή τον Οκτώβριο, ο Καίσαρας ονομάστηκε δικτάτορας για δεύτερη φορά, για έναν ολόκληρο χρόνο. [46]

Ο Πομπήιος, απελπισμένος από την ήττα, κατέφυγε με τους συμβούλους του στο εξωτερικό στη Μυτιλήνη και από εκεί στην Κιλικία όπου πραγματοποίησε πολεμικό συμβούλιο. Την ίδια στιγμή, οι υποστηρικτές του Cato ανασυντάχθηκαν στην Κέρκυρα και πήγαν από εκεί στη Λιβύη. [47] Άλλοι, συμπεριλαμβανομένου του Μάρκου Ιούνιου Βρούτου, ζήτησαν συγχώρεση από τον Καίσαρα, ταξιδεύοντας πάνω από ελώδεις εκτάσεις στη Λάρισα, όπου στη συνέχεια τον υποδέχτηκε ευγενικά ο Καίσαρας στο στρατόπεδό του. [48] Το πολεμικό συμβούλιο του Πομπήιου αποφάσισε να καταφύγει στην Αίγυπτο, [49] η οποία του είχε παράσχει στρατιωτική βοήθεια τον προηγούμενο χρόνο. [50]

Αιγυπτιακός δυναστικός αγώνας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πόλεμος κατά των Φαρνακίων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύντομη επιστροφή στη Ρώμη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αφρικανική εκστρατεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρουσπίνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θάψου και επιστροφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεύτερη ισπανική εκστρατεία και τέλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εκστρατεία του Καίσαρα στη Μούντα

Πρόωρη εκστρατεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Munda

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιστροφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

ιστορική αναδρομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 49 BC
    • January 1: The Roman Senate receives a proposal from Julius Caesar that he and Pompey should lay down their commands simultaneously. The Senate responds that Caesar must immediately surrender his command.
    • January 10: Julius Caesar leads his 13th Legion across the Rubicon, which separates his jurisdiction (Cisalpine Gaul) from that of the Senate (Italy), and thus initiates a civil war.
    • February 15: Caesar begins the Siege of Corfinium against Lucius Domitius Ahenobarbus who held the city against Pompey's orders.
    • February 21: Corfinium is surrendered to Caesar after a bloodless week in which Ahenobarbus is undermined by his officers.
    • February: Pompey's flight to Epirus (in Western Greece) with most of the Senate, despite Caesar's siege of Brundisium in March
    • March 9: Caesar's advance against Pompeian forces in Hispania
    • April 19: Caesar's siege of Massilia against the Pompeian Lucius Domitius Ahenobarbus, later the siege was conducted by Caesarian Gaius Trebonius
    • June: Caesar's arrival in Hispania, where he was able to seize the Pyrenees passes defended by the Pompeian Lucius Afranius and Marcus Petreius.
    • Late June: Siege of Curicta, Pompeians starved Caesarians force into submission.
    • July 30: Caesar surrounded Afranius and Petreius's army in the Battle of Ilerda
    • August 2: Pompeians in Ilerda surrendered to Caesar
    • August 24: Caesar's general Gaius Scribonius Curio, is defeated in North Africa by the Pompeians under Attius Varus and King Juba I of Numidia in the Battle of the Bagradas River, and is killed in battle.
    • Siege of Salona, Pompeians under Marcus Octavius failed to take pro-Caesarians town.
    • September: Decimus Junius Brutus Albinus, a Caesarian, defeated the combined Pompeian-Massilian naval forces in the naval Battle of Massilia, while the Caesarian fleet in the Adriatic was defeated near Curicta (Krk)
    • September 6: Massilia surrendered to Caesar, coming back from Hispania
    • October: Caesar appointed Dictator in Rome; presides over his own election as consul and resigns after eleven days
  • 48 BC:
  • 47 BC
    • February: Caesar and his ally Cleopatra defeat the forces of her rivals Egyptian King Ptolemy XIII and Queen Arsinoe IV in the Battle of the Nile, Ptolemy was killed, Caesar then relieved his besieged forces in Alexandria. Caesar makes Cleopatra joint-ruler of Egypt with her younger brother Ptolemy XIV.
    • May: Caesar defeated Pharnaces II in the Battle of Zela. (which Caesar tersely described as veni, vidi, vici.)
    • Pharaoh Cleopatra VII of Egypt promotes her younger brother Ptolemy XIV of Egypt to co-ruler.
    • August, Caesar quelled a mutiny of his veterans in Rome.
    • October, Caesar's invasion of Africa, against Metellus Scipio and Labienus, Caesar's former lieutenant in Gaul
  • 46 BC
    • January 4: Caesar narrowly escapes defeat by his former second in command Titus Labienus in the Battle of Ruspina; nearly 1/3 of Caesar's army is killed.
    • February 6: Caesar defeats the combined army of Pompeian followers and Numidians under Metellus Scipio and Juba in the Battle of Thapsus. Cato commits suicide. Afterwards, he is accorded the office of Dictator for the next ten years.
    • November: Caesar leaves for Farther Hispania to deal with a fresh outbreak of resistance.
    • Caesar, in his role as Pontifex Maximus, reforms the Roman calendar to create the Julian calendar. The transitional year is extended to 445 days to synchronize the new calendar and the seasonal cycle. The Julian Calendar would remain the standard in the western world for over 1600 years, until superseded by the Gregorian calendar in 1582.
    • Caesar appoints his grandnephew Gaius Octavius his heir.
  • 45 BC
    • January 1: Julian calendar goes into effect
    • Battle off Carteia, Pompeian fleet of Publius Varus destroyed.
    • March 17: In his last victory, Caesar defeats the Pompeian forces of Titus Labienus and Pompey the younger in the Battle of Munda. Pompey the younger died shortly after, and Labienus died in battle, but Sextus Pompey escaped to take command of the remnants of the Pompeian fleet.
    • The veterans of Caesar's Legions Legio XIII Gemina and Legio X Equestris demobilized. The veterans of the 10th legion would be settled in Narbo, while those of the 13th would be given somewhat better lands in Italia itself.
    • Caesar probably writes the Commentaries in this year
  • 44 BC
    • Julius Caesar is named Dictator perpetuo ("dictator in perpetuity")
    • Julius Caesar plans an invasion of the Parthian Empire
    • Julius Caesar is assassinated on March 15, the Ides of March.

Συνέπεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο διορισμός του Καίσαρα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη δικτατορία, πρώτα προσωρινά – μετά μόνιμα στις αρχές του 44 π.Χ. [52] [53] – μαζί με την de facto και πιθανώς αόριστη ημι-θεϊκή μοναρχική του διακυβέρνηση, [28] οδήγησε σε μια συνωμοσία που πέτυχε να τον δολοφονήσει στις Ίδες του Μαρτίου το 44 π.Χ., τρεις μέρες πριν ο Καίσαρας πάει ανατολικά στην Παρθία. [54] Ανάμεσα στους συνωμότες ήταν πολλοί καισαριανοί αξιωματικοί που είχαν προσφέρει άριστες υπηρεσίες κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων, καθώς και άνδρες που είχαν συγχωρεθεί από τον Καίσαρα.

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύγχρονες πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλία

Άρθρα

Πρωταρχικές πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • The Commentarii de Bello Civili ( Σχόλια στον Εμφύλιο Πόλεμο ), γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου μέχρι αμέσως μετά το θάνατο του Πομπήιου στην Αίγυπτο.
  • Ο De Bello Hispaniensi ( Σχετικά με τον Ισπανικό Πόλεμο ) εκστρατεύει στην Ισπανία
  • De Bello Africo ( On the African War ), εκστρατείες στη Βόρεια Αφρική
  • De Bello Alexandrino ( On the Alexandrine War ), εκστρατεία στην Αλεξάνδρεια.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Beard 2015, σελ. 285.
  2. ↑ Hornblower, S., Spawforth, A. (eds.) The Oxford Companion to Classical Civilization (1998) pp. 219–24
  3. ↑ Flower 2010. "After the year 52, politics was dominated by the question of when and under what circumstances Caesar should return from Gaul".
  4. ↑ Drogula 2015, σελ. 316.
  5. ↑ Millar 1998. "It should... be stressed that... the political coalition sometimes misleading labelled the First Triumvirate was being put together by Caesar after his election and very shortly before he entered office" (emphasis in original).
  6. ↑ 6,0 6,1 Gruen 1995, σελ. 91.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Gruen 1995.
  8. ↑ Gruen 1995, σελ. 101.
  9. ↑ Flower 2010, σελ. 151.
  10. ↑ Rafferty 2015, σελ. 63.
  11. ↑ Flower 2010, σελ. 150.
  12. ↑ Evans, Richard J. (2016). «Pompey's three consulships: the end of electoral competition in the late roman republic?». Acta Classica 59: 91–3. doi:10.15731/AClass.059.04. ISSN 0065-1141. https://www.jstor.org/stable/26347101. 
  13. ↑ Gruen 1995, σελ. 461.
  14. ↑ Drogula 2015, σελ. 289.
  15. ↑ Gruen 1995, σελ. 462.
  16. ↑ Gruen 1995, σελ. 463.
  17. ↑ Gruen 1995, σελ. 467.
  18. ↑ Gruen 1995, σελ. 485.
  19. ↑ Tempest 2017, σελ. 59.
  20. ↑ Gruen 1995, σελ. 487.
  21. ↑ Stanton, G. R. (2003). «Why Did Caesar Cross the Rubicon?». Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 52 (1): 67–94. ISSN 0018-2311. https://www.jstor.org/stable/4436678. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Morstein-Marx 2007, σελ. 177.
  23. ↑ 23,0 23,1 Gruen 1995, σελ. 495.
  24. ↑ Ehrhardt 1995, σελ. 33.
  25. ↑ 25,0 25,1 Ehrhardt 1995, σελ. 36.
  26. ↑ Gruen 1995, σελ. 496.
  27. ↑ 27,0 27,1 Gruen 1995, σελ. 497.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 28,4 28,5 28,6 Goldsworthy 2006.
  29. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 372.
  30. ↑ 30,0 30,1 Gruen 1995, σελ. 489.
  31. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 375.
  32. ↑ 32,0 32,1 Gruen 1995, σελ. 490.
  33. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 378.
  34. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 377.
  35. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 379.
  36. ↑ 36,0 36,1 Goldsworthy 2006, σελ. 382.
  37. ↑ Tempest 2017.
  38. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 410.
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 39,3 Goldsworthy 2006, σελ. 411.
  40. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 422.
  41. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 423.
  42. ↑ Rawson 1992, σελ. 433.
  43. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 424.
  44. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 425.
  45. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 430.
  46. ↑ Broughton 1952, σελ. 272.
  47. ↑ Tempest 2017, σελ. 62.
  48. ↑ Tempest 2017, σελ. 62-3.
  49. ↑ Tempest 2017, σελ. 63.
  50. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 431.
  51. ↑ Caesar, Julius (1976). The civil war. Gardner, Jane F. Harmondsworth: Penguin. ISBN 0-14-044187-5. 
  52. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 493.
  53. ↑ Tempest 2017, σελ. 82.
  54. ↑ Tempest 2017, σελ. 100.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εμφύλιος_Πόλεμος_του_Καίσαρα&oldid=10617592"